Ana Egge is een 47-jarige Amerikaans-Canadese zangeres en songschrijfster uit Brooklyn, New York maar in 1976 geboren in Estevan in de Canadese provincie Saskatchewan. Zij gaat er prat op dat ze zich vele jaren geleden geout heeft als lid van de momenteel zeer in de media aanwezige ‘queer’-gemeenschap. “River Under The Road” was haar debuutplaat als soloartieste in 1997. Ze is ook nog altijd heel fier dat ze kan zeggen dat de legendarische Steve Earle zich als producer heeft ontfermd over haar zevende album “Bad Blood” en ook over het feit dat heel wat andere artiesten een door haar geschreven song hebben opgenomen. Haar optredens naast grote namen als Ron Sexsmith, Iris DeMent, Shawn Colvin, John Prine, George Jones, Sinéad O’Connor, Joan Armatrading en Lucinda Williams blijven eveneens voor altijd in haar herinneringen.

Begin 2022 mochten we hier een positieve recensie neerschrijven over haar twaalfde soloplaat “Between Us” en nu kregen we haar nieuwste album “Sharing In The Spirit” toegestuurd voor het schrijven van een muzikale evaluatie. In de tien songs op de plaat zingt ze over verslaving, liefde, seks en politiek. Net als bij de plaat “Between Us” nam Lorenzo Wolff (van o.a. Taylor Swift en Teddy Thompson) ook nu weer de rol van producer op zich, naast het werk op basgitaar bij alle nummers. De andere instrumentalisten die aan deze opname hebben meegewerkt zijn Michael Robinson op pedal steel, Alex Hargreaves op viool, Devon Yesberger op orgel en Wurlitzer-piano en Rob Heath op drums.

Bij haar vorige plaat viel ons meteen haar loepzuivere stemgeluid op en dat is op “Sharing In The Spirit” niet anders zoals u zelf kunt vaststellen op de video’s die we aan deze recensie hebben toegevoegd. In volgorde zijn dat de nummers “Door Won’t Close”, “If It Were Up To Me” en haar tekstueel lichtjes aangepaste coverversie van de song “Sorry You’re Sick” dat origineel te horen was door blueszanger Ted Hawkins op zijn album “Watch Your Step” uit 1982.

Andere topsongs uit deze plaat zijn het intimistisch gebrachte “Mission Bells Moan” over verslaving en afkicken, het akoestische liefdesliedje “Where Berries Grow”, het knap georkestreerde “Ready For The Darkness” en de als eerbetoon bedoelde albumafsluiter “Last Day Of Our Acquaintance”, een nummer dat in 1990 geschreven werd door de betreurde Sinéad O’Connor voor haar succesalbum “I Do Not Want What I Haven’t Got” en dat hier als eerste single uit dit mooie album wordt gelanceerd.

Het handelsmerk in de songs van Ana Egge zijn de vaak terugkerende duistere hoekjes in zowel de sound als in de songteksten, waarin ze je de indruk geeft dat ze de luisteraar haar diepste geheimen wil toevertrouwen. Het is dan wel al haar dertiende plaat maar het blijft nog altijd genieten van begin tot einde van de albums van Ana Egge. We voegen deze dan ook heel graag toe aan ons lijstje van favoriete platen van 2024.

(valsam)